Τριτοβάθμια Εκπαίδευση

Στην Ελλάδα, με βάση το Ν. 2916/2001, η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση χωρίζεται σε Ανώτατη Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, η οποία παρέχεται στα Πανεπιστήμια, και σε Ανώτατη Τεχνολογική Εκπαίδευση, η οποία παρέχεται στα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Τ.Ε.Ι). Επιπλέον, από το ακαδημαϊκό έτος 1997/98 θεσμοθετήθηκε το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (Ε.Α.Π.).
Όσον αφορά την Ανώτατη Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση έχει ως αποστολή την υψηλή θεωρητική και σφαιρική κατάρτιση του μελλοντικού επιστημονικού δυναμικού της χώρας. Στην Ανώτατη Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση ανήκουν τα Πανεπιστήμια, τα Πολυτεχνεία, η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Στην Ελλάδα λειτουργούν 20 Πανεπιστήμια, σε διάφορες πόλεις της χώρας, τα οποία αποτελούνται από Σχολές, οι οποίες με τη σειρά τους διαιρούνται σε Τμήματα και αυτά σε αντίστοιχους Τομείς.
Στην Ευρώπη αντίστοιχα, τα διαφορετικά συστήματα εκπαίδευσης και κατάρτισης των κρατών μελών έχουν διαμορφωθεί ως έκφραση και αντανάκλαση των ξεχωριστών εθνικών πολιτισμών. Στόχος της εκπαιδευτικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κοινότητας είναι η ενθάρρυνση της ευρωπαϊκής συνεργασίας μέσα από την κατανόηση των διαφορετικών εθνικών εκπαιδευτικών συστημάτων και τη διαφύλαξη της πολύμορφης εκπαιδευτικής εμπειρίας των Ευρωπαϊκών χωρών. Κάθε κράτος μέλος αναλαμβάνει, με βάση την "αρχή της επικουρικότητας", την πλήρη ευθύνη για την οργάνωση του εκπαιδευτικού του συστήματος και το περιεχόμενο των προγραμμάτων του. Στα πλαίσια αυτά, ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν συνίσταται στη διαμόρφωση ενός κοινού εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά στην ενθάρρυνση της συνεργασίας των κρατών μελών, στηρίζοντας και συμπληρώνοντας τη δράση τους, με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης, την όσο το δυνατόν καλύτερη αξιοποίηση των ευκαιριών για εκπαίδευση και την προώθηση της διακρατικής κινητικότητας των εκπαιδευόμενων και εκπαιδευτών μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Γι’αυτό όσο πάει και χειροτερεύει η παιδεία στα πανεπιστήμια της Ελλάδος καθώς όλα γίνονται τη τελευταία στιγμή. Από πού να αρχίσει κανείς? Από τη γραμματεία? Και αυτή να πεις στο κάτω-κάτω τη δουλεία της κάνει αλλά όχι σε βαθμό που να καλύπτει τόσο τις ανάγκες των φοιτητών. Η πρυτανεία πάλι που παίρνει αποφάσεις και βγάζει πορίσματα λίγο χρονικό διάστημα πριν από κάποια εξεταστική παραδείγματος χάρη?!... Οι καταλήψεις που γίνονται μόνο και μόνο για να παραμένει κλειστή η σχολή, η ανευθυνότητα κάποιων που δήθεν τάχα εκπροσωπούν μια κομματική παράταξη για το καλό των φοιτητών και το μόνο που κάνουν είναι να τα κάνουν χειρότερα?! Εν ολίγοις, τα πανεπιστήμια σήμερα είναι « μπάντε, σκύλοι… αλέστε!».
Αυτό φαίνεται κ από διάφορα δημοσιεύματα που θέλουν την Ελλάδα να είναι τελευταία στον δείκτη αξιολόγησης των πανεπιστημίων της Ένωσης, κάτι που σύμφωνα με τις Βρυξέλλες οφείλεται πρωτίστως στην ποιότητα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, στον τρόπο με τον οποίο χρηματοδοτούνται τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στην πολιτική που ακολουθείται για το προσωπικό και στον τρόπο αξιολόγησής τους...
Η μελέτη που, σημειωτέον, πραγματοποιήθηκε από τη Γενική Διεύθυνση Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, καταλήγει και σε συγκεκριμένες συστάσεις για τη βελτίωση των επιδόσεων των ΑΕΙ, ώστε η τριτοβάθμια παιδεία να συμβάλλει περισσότερο στην αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά και στην εύρεση εργασίας για τους αποφοίτους. Όπως σημειώνει, «η αύξηση των δαπανών, εφόσον προκύπτει, πρέπει να διευθετείται με προσοχή και να συμβαδίζει με θεσμικές μεταρρυθμίσεις».
Οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να επικεντρωθούν στα εξής σημεία:
● Στην προώθηση της λογοδοσίας των τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, με προσεκτική και δίκαιη αξιολόγηση, διασφαλισμένη από ανεξάρτητα σώματα.
● Στην αύξηση του ανταγωνισμού, αναπτύσσοντας την αυτονομία των ιδρυμάτων σε ό,τι αφορά την πολιτική προσωπικού, κυρίως στη δυνατότητά τους να προσλαμβάνουν και να απολύουν και να ρυθμίζουν τους μισθούς.
● Στον σχεδιασμό οικονομικών συστημάτων που συνδέουν τη χρηματοδότηση με την απόδοση των ιδρυμάτων με όρους αποτελέσματος αντί να βασίζονται σε όρους εισαγωγής ή παράδοσης.
Όσον αφορά τώρα τα αποτελέσματα, τα στοιχεία που παρουσιάζει η μελέτη όσον αφορά την Ελλάδα είναι απογοητευτικά. Μολονότι η χρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες δεν θα μπορούσε να κριθεί ανεπαρκής- κυμαίνεται στο 1,4% του ΑΕΠ- και υπάρχουν αρκετοί πανεπιστημιακοί (αναλογούν 2 σε κάθε χίλιους κατοίκους), τα αποτελέσματα είναι πενιχρά: σε κάθε πανεπιστημιακό αναλογούν πάνω από 30 φοιτητές- ο δεύτερος υψηλότερος αριθμός στην Ένωση. Οι απόφοιτοι ανά πανεπιστημιακό είναι κατά τι λιγότερο από 3- σε κάθε χίλιους κατοίκους αναλογούν λιγότερο από 6 πτυχιούχοι.
Επίσης, η Ελλάδα είναι τελευταία στον δείκτη αποφοίτησης, γεγονός που κατά τη μελέτη μπορεί να οφείλεται στη χαμηλή συμμετοχή στα μαθήματα, στη μακροχρόνια παραμονή στο πανεπιστήμιο ή και στην εγκατάλειψή του μετά την εισαγωγή.
Εξίσου χαμηλές είναι οι επιδόσεις της Ελλάδας και στο διαπανεπιστημιακό επίπεδο. Οι δημοσιεύσεις είναι λίγες αναλογικά με τον αριθμό του πανεπιστημιακού προσωπικού και η αναπαραγωγή τους εξαιρετικά χαμηλή. Στον δείκτη για την πολιτική που ακολουθείται όσον αφορά το προσωπικό των ΑΕΙ, η Ελλάδα βαθμολογείται τρίτη από το τέλος στην Ένωση και είναι τελευταία στον συνολικό δείκτη αξιολόγησης!
Καταλήγοντας , μετά από όλα αυτά διόλου απίθανο και με την οικονομική κρίση επιπλέον να δούμε την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης και ίσως αυτό μας κινητοποιήσει μπας και ξυπνήσουμε και λάβουμε δραστικά μέτρα πριν να είναι πολύ αργά…

πηγές

www.skai.gr
Κατσανέβας, Θ. (1986) Απασχόληση και ανεργία στην Ελλάδα.
ΙΝΕ – ΓΣΕΕ (2001) Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση, Ετήσια Έκθεση 2003, Αθήνα.

Η Ανεργία στην Ε.Ε και την Ελλάδα.

Η πορεία της ανεργίας στην Ελλάδα είναι παρόμοια με αυτή στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, δηλαδή ενώ μέχρι και την πρώτη πετρελαϊκή κρίση το 1970 δεν αποτελούσε πρόβλημα η άνοδος της ήταν σημαντική από το σημείο εκείνο και έπειτα.
Η ανεργία αυξήθηκε τον Αύγουστο στην Ευρωζώνη φθάνοντας στο επίπεδο του 9.6% του ενεργού πληθυσμού, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε η κοινοτική στατιστική υπηρεσία, η Eurostat. Το ποσοστό αυτό που είναι το μεγαλύτερο της τελευταίας δεκαετίας, αντιστοιχεί σε 15 εκατομμύρια 165 χιλιάδες ανέργους.
Τα στοιχεία για την Ελλάδα αναφέρονται στον περασμένο Ιούνιο, όταν η ανεργία στη χώρα μας είχε φθάσει στο 9.2%. Στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης η ανεργία έφθασε τον Αύγουστο στο 9.1% με 21 εκατ.872 χιλιάδες ανέργους.
Οι χώρες με το χαμηλότερο ποσοστό ανέργων είναι η Ολλανδία (3.5%) και η Αυστρία (4.7%), ενώ τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας εμφανίζουν η Ισπανία(18.9%) και η Λετονία (18.3%).
Παρότι η πορεία της ανεργίας είναι παρόμοια στις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου (Ευρώπη, ΗΠΑ, Ιαπωνία) τα αίτια που την προκάλεσαν διαφέρουν όχι μόνο ανά οικονομία αλλά και ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης. Οι βασικές θεωρίες που προσπαθούν να εξηγήσουν την ανεργία είναι δύο: η νεοκλασική και η κεϋνσιανή.
Η αναζήτηση των αιτιών ανόδου της ανεργίας έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης πολλών ερευνητών, αλλά παρόλα αυτά κάποια, κοινά αποδεκτή παραδοχή δεν υπάρχει. Ο Paul Krugman (1994) υποστηρίζει πως σημαντικό ρόλο παίζει η τεχνολογία η οποία έχει αναβαθμίσει τη ζήτηση για εργαζομένους με υψηλές δεξιότητες, ενώ ταυτόχρονα έχει μειώσει τη ζήτηση για άτομα με χαμηλό επίπεδο δεξιοτήτων.
Μελετώντας την ελληνική αγορά εργασίας, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας μπορούν να εντοπισθούν στα εξής: 1) Η αδυναμία της ζήτησης για άτομα με υψηλές δεξιότητες να συμπορευτεί με την προσφορά. 2) Η ανεπάρκεια των ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης. 3) Η υψηλή προστασία και το αφανές κόστος των εργαζομένων. 4) Η ανελαστικότητα της αγοράς εργασίας, και 5) Ο ρόλος τον μεταναστών.
Συμπερασματικά, καταλήγουμε στο γεγονός ότι, το πρόβλημα της ανεργίας είναι αρκετά πολύπλοκο ενώ οι αιτίες της ποικίλουν. Μελετώντας την ελληνική αγορά εργασίας προκύπτει πως το πρόβλημα της ανεργίας οφείλεται κυρίως σε θεσμικούς παράγοντες. Επιπλέον, οι κυβερνητικές πολιτικές και συγκεκριμένα οι ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης δε φαίνονται ικανές να μειώσουν το ποσοστό της ανεργίας.
Όπως προκύπτει λοιπόν από τα παραπάνω το πρόβλημα της ανεργίας στην Ελλάδα
είναι σε μεγάλο βαθμό διαρθρωτικό και επομένως η καταπολέμηση του απαιτεί την ενεργοποίηση μικροοικονομικών πολιτικών σε συνδυασμό φυσικά με άλλους παράγοντες όπως η προσπάθεια προσέλκυσης επενδύσεων σε τομείς με διεθνείς ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα.

Η Ανεργία στην Ε.Ε και την Ελλάδα.

Με τον εφιάλτη της ανεργίας βρίσκεται αντιμέτωπη η Ευρώπη. Το ποσοστό ξεπερνάει ήδη τα έξι εκατομμύρια, παρά τις ελπίδες που υπάρχουν για σταδιακή έξοδο της Ευρώπης από την κρίση. Η Κομισιόν προβλέπει ότι ο μέσος όρος ανεργίας στην ευρωζώνη θα φθάσει φέτος το 9,5%, το 2010 το 10,7% και το 2011 το 10.9%. Με αποτέλεσμα να ενισχυθούν περαιτέρω τα όποια υφιστάμενα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης από κοινού με την ανάγκη να επαναπροσδιορισθούν άλλα μέτρα για να στηριχθούν και ατομικά πλέον οι άνεργοι, ιδίως οι συμβασιούχοι που συχνά έχουν ιδιαίτερα ελλειμματική κάλυψη.

Νέα Γρίπη

Ανησυχία προκαλεί στον ελληνικό πληθυσμό ο ιός, δυσπιστία όμως το εμβόλιο. Καθώς δεν είναι σίγουροι για το νέο φαρμακευτικό προϊόν που του πλασάρουν οι ιατροί, αφού και ποσοστό των ιδίων δεν τολμούν να το κάνουν.
Παρά τις ανησυχίες τους όμως ο κόσμος για το εμβόλιο πρέπει να προβούν σε αυτή τη κίνηση, καθώς αριθμούνται 44 θύματα μέχρι τώρα στην Ελλάδα από τη νέα γρίπη. Τα τέσσερα τελευταία θύματα ανακοινώθηκαν την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009. Επίσης τη τρίτη 8-12-2009 ανακοινώθηκαν οι πρώτοι 2 θάνατοι στη Κύπρο από τη νέα γρίπη Α.
Επιστήμονες υποστηρίζουν ότι, το κύμα πανδημίας βρίσκεται σχεδόν στην κορύφωσή του. Καθώς σε όλο τον κόσμο, 10.567 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών (ECDC), εκ των οποίων οι 1.227 είναι Ευρωπαίοι.

Επομένως, το μόνο που μας απομένει είναι να προσέχουμε τις μεταξύ μας επαφές, η καθαριότητα των χεριών να είναι συχνότερη, να μη γίνονται έξοδοι χωρίς ανούσιο λόγο και ο θεός, βοηθός….

Λειτουργία των μέσων

Είναι κοινό γνωστό ότι οι πηγές μέσα από τις οποίες οι άνθρωποι ενημερώνονται είναι τα ΜΜΕ. Για να πούμε την αλήθεια στη σημερινή εποχή έχουν το ρόλο της 4ης εξουσίας και όλα περνάνε από το χέρι τους πριν προβληθούν και γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό. Το θέμα μας είναι πως λειτουργούν προκειμένου να ανακαλύψουν την είδηση.
Καταρχήν, πολλές φορές ο τρόπος που μπορεί να αντιμετωπίζουν ένα γεγονός μπορεί να είναι αντιεπαγγελματικός ώστε να βγάλουν κάποιο «λαυράκι». Συνεχώς, προσπαθούν μέσα απο διάφορες ιστορίες να δημιουργούν κάτι καινούργιο προκειμένου να βγάλουν κάποια είδηση. Γι’αυτό κάθε φορά που λαμβάνει χώρα ενα περιστατικό οι δημοσιογράφοι είναι εκείνοι που 8α τρέξουν να καλύψουν το ρεπορτάζ. Εκείνη τη στιγμή δε τους ενδιαφέρει κάτι άλλο παρά να είναι οι πρωταγωνιστές στο συμβάν, έτσι τόσο οι κάμεραμαν όσο και οι ρεπόρτερ ενώ μπορεί να γίνεται πανικός, άνθρωποι να κινδυνεύουν, παραμένουν ακλόνητοι, κυνικοί προκειμένου να τραβήξουν κάποιο πλάνο, μοναδικό για να έχουν την αποκλειστικότητα.
Ακόμα, οι άνθρωποι που δουλεύουν στα μέσα, ακόμη, και σε δύσκολη θέση να βρίσκονται ποτέ δεν αφήνουν το καθήκον τους και κυνηγάνε την είδηση,πέρνουν συνεντεύξεις, κάνουν ρεπορτάζ,γενικά δεν αφήνετε τίποτα στη τύχη του. Εκτός, κ αν οι πηγές δεν είναι έγγυρες. Επίσης, τα μέσα πολλές φορές για να γίνουν ελκυστικά στο κοινό χρησιμοποιούν την επίκληση στο συναίσθημα. Έτσι «χτυπάει» τον τηλεθεατή στην ευαίσθητη πλευρά του με αποτέλεσμα να κατορθώσει αυτό που θέλει.
Απο την άλλη τα μέσα ειναι και ένας τρόπος προκειμένου πολύς κόσμος να μπορέσει να εκφέρει τη γνώμη του, ή κάποια ενέργεια του να γίνει φανερή μπροστά στον φακό. Όμως, δεν είναι όλοι ίδιοι, πολλοί είναι αυτοί που για να βγάλουν μια αποκλειστικότητα ίσως να δωροδοκήσουν κάποια άτομα κάτι που αποτελεί αντιδεοντολογικό. Αλλά να μου πείτε κανείς δεν είναι άσφαλτος όπως είπε και η Λαίδη σε συνέντευξη της στο παρελθόν.
Ωστόσο, τα ΜΜΕ καμιά φορά με τον τρόπο τους και στο πώς παρουσιάζουν μιαν είδηση να είναι πιο πομπώδες απ’οτι θα έπρεπε να είναι. Έτσι, συνειδητά ή μη μεγαλοποιούν ή ελαχιστοποιούν στα μάτια μας μια κατάσταση. Δεν υπάρχει ωράριο στα μέσα, ανα πάσα στιγμή μπορεί να ειδοποιηθούν για να καλύψουν ένα συμβάν. Είτε το θέλουν είτε όχι έτσι λειτουργεί το «σύστημα». Φυσικά, υπάρχει και μεγάλος ανταγωνισμός όσον αφορά τη προσπάθεια του κάθε καναλιού να προβάλει πρώτο αυτό την είδηση, και όχι κάποιο αντίπαλο αν και θεωρητικα η λέξη μέσα είναι μια ομάδα, εδω ανακαλύπτουμε ο κα8ένας είναι μονάδα και φέρεται για τη πάρτη του και μόνο εφόσον παίζουν πίσω άλλα συμφέροντα. Εν ολίγης, τα μέσα είναι θα μπορούσαμε τα πούμε, κυνικά, ζόρικα και «αδίστακτα».

Αποτέφρωση

Η καύση των νεκρών εμφανίστηκε στον αρχαιολογικό χώρο κατά την Τρίτη περίοδο της μυκηναϊκής εποχής ( 1250-1100 π.Χ ). Η καύση εξυπηρετούσε την ανάγκη κηδεύσεως στη πατρίδα τους των νεκρών που πέθαιναν στη μάχη σε ξένο έδαφος, με τη μεταφορά της τέφρας στη γενέτειρα τους. Έτσι, η καύση υποδήλωνε τη γενναιότητα, τη φιλοπατρία και τις πολεμικές ικανότητες, με αποτέλεσμα να επιβάλλεται ως η κατάλληλη απόληξη για έναν ήρωα.Κατα τους πρωτογεωμετρικούς και γεωμετρικούς χρόνους εδραιώθηκε η καύση των νεκρών για τους ενήλικες, παρά το γεγονός ότι τα παιδία ενταφιάζονταν. Κατά το 100 μ.χ όμως πιθανολογείται ότι εξαιτίας της εξάπλωσης του χριστιανισμού τερματίστηκε η τακτική της καύσης των νεκρών. Το ζήτημα της καύσης των νεκρών ανέκυψε στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ το 1874 ύστερα απο τη δημοσίευση του βιβλίου Cremation : the treatment of the body after death.
Το θέμα της καύσης των νεκρών αρχίζει να παίρνει σιγά σιγά μεγαλύτερες διαστάσεις, λόγω της πληρότητας των νεκροταφείων και της δυσκολίας εύρεσης χώρου ταφής κυρίως στις μεγαλουπόλεις. Ορισμένες θρησκείες τη δέχονται άλλες όχι. Έτσι, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησιά δεν απαγορεύει τη καύση. Η Ορθόδοξη ιουδαϊκή θρησκεία όμως την απαγορεύει ρητά. Η ανατολική ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία απαγορεύει την καύση. Γιαυτό αξίζει να επισημανθεί ότι ένας από τους βασικούς λόγους που η εκκλησία τίθεται υπέρ του ενταφιασμού των νεκρών είναι το γεγονός ότι ο Χριστός ενταφιάστηκε. Επίσης, κατά την ορθοδοξία το ανθρώπινο σώμα είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και γι’αυτόν τον λόγω τυγχάνει σεβασμού. Αντιθέτως, οι θρησκείες οι οποίες υποστηρίζουν την καύση των νεκρών, αντιμετωπίζουν το σώμα ως φυλακή της ψυχής, ως κάτι μιαρό το οποίο πρέπει να καταστραφεί. Στην ορθοδοξία όμως η καύση του σώματος θεωρείται ότι προσβάλει τον Θεό αφού ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί κατ’είκονα Του. Επειδή, στη Δευτέρα Παρουσία θα αναστηθούν οι ψυχές και τα σώματα των νεκρών, η ταφή συμβολίζει την ανάσταση ενώ η καύση τη διάλυση.
Ένα από τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της αποτέφρωσης είναι οι λόγοι υγιεινής. Κατά τη γνώμη τους, με τον ενταφιασμό των νεκρών προκαλείται ατμοσφαιρική ρύπανση, μόλυνση της γης και του υδροφόρου ορίζοντα. Πρόσφατα έρευνες αποκαλύπτουν ότι παρά το ότι η καύση παρουσιαζόταν ως φιλική προς το περιβάλλον, έχουν δημιουργηθεί ανησυχίες για τα απόβλητα τα οποία διοχετεύονται στην ατμόσφαιρα. Παρότι η νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυστηρή σχετικά με αυτές τις εκπομπές υπάρχουν ακόμα πηγές μόλυνσης.
Ακόμη το δικαίωμα στη καύση των νεκρών εντάσσεται στο δικαίωμα της ελευθερίας θρησκευτικής συνείδησης. Επίσης καλύπτεται από το περιεχόμενο του δικαιώματος της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας χωρίς να αντιτίθεται στη δημόσια τάξη ή τα Χριστά ήθη. Η τροπολογία που υπερψηφίστηκε στη Βουλή σχετικά με την αποτέφρωση παρέχει το δικαίωμα στη καύση για όσους οι θρησκευτικές πεποιθήσεις επέτρεπαν την μετά θάνατον καύση. Τέλος , το ζήτημα της πολιτικής κηδείας δεν είναι απαραίτητο να διευθετηθεί με κάποια συγκεκριμένη νομοθετική διάταξη.
Τα σχόλια δικά σας ....